پنج حجاب اعتقادی‌ منهاج فردوسیان

ثمره‌ی ایمان به مقدمات دوازده‌گانه، خروج از پنج حجاب قطور و غلیظ است. وارد شدن به منهاج فردوسیان در حالی که حتی یکی از این حجاب‌ها برجا باشد، تقریباً تمام تلاش‌ها را خنثی خواهد نمود و مانع به دست آمدن نتیجه‌ی شایسته است.
خارج شدن از این پنج حجاب قطور یا عبور کردن از این پنج گردنه‌ی صعب العبور که همگی در جنبه‌ی نظری و اعتقادات قرار دارد، نیازمند تلاش علمی، تضرع صادقانه بر درگاه الهی، توسل پیوسته به ساحت رسول خدا و ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) و بخصوص برقرار کردن ارتباط و پیوستگی روحی با صاحب هذا الامر (ارواحنا له الفداء) است.
این پنج مرحله‌ی اساسی عبارتند از: توحید، نبوت، امامت، ولایت و برائت.
۱ ـ توحید:
کسی می‌تواند از این برنامه‌ی تربیتی برای رسیدن به کمال و سعادت بهره ببرد که در مرحله‌ی اول، خدای متعال را به وحدت و یگانگی قبول نماید. پس مادّیون که خدایی قبول ندارند و مشرکین که چند خدا را قبول دارند، عاجز از رسیدن به کمال و سعادت ابدی هستند.

********************

۲ ـ نبوت:
مهمترین حجاب برای غیر مسلمان‌ها (اعم از ادیان ابراهیمی و غیرابراهیمی) اعتقاد نداشتن به رسالت حضرت ختمی مرتبت محمد بن عبدالله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) است. اگر کسی بتواند با تلاش علمی و تضرع بر درگاه خدای مهربان این حجاب عظیم را رفع نماید، و معتقد شود که آن وجود مقدس، آخرین فرستاده‌ی خداوند متعال برای هدایت بشر بوده و کاملترین برنامه‌ی تربیتی برای رسیدن به کمال و سعادت ابدی را آورده، دوپنجم از مقدمات ورود به منهاج فردوسیان را طی کرده است.

********************

۳ ـ امامت:
مهمترین حجاب برای غیر شیعیان اثنی عشریه، اعتقاد نداشتن به امامت و وصایت دوازده جانشین برحق رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) است. اگر کسی بتواند با تلاش علمی و تضرع بر درگاه الهی و توسل به رسول رحمت، این حجاب غلیظ را رفع کند، و به وصایت و امامت این دوازده نفر معتقد شود، سه‌پنجم از مقدمات ورود به منهاج فردوسیان را طی کرده است.

********************

۴ ـ ولایت:
مهمترین حجاب برای شیعیان اثنی عشریه، ملتزم نبودن به ولایت رسول خدا و اهل بیت (علیهم‌السلام) است. التزام به ولایت ـ در اینجا ـ به معنی عمل کردن به تمام دستورات رسیده از ناحیه‌ی آن بزرگواران است. آنچه اکثر شیعیان دارند، «محبت» به رسول خدا و اهل بیت ایشان است ولی ملتزم به «ولایت» آن بزرگواران نیستند، به این معنا که خود را مُلزَم به رعایت تمام دستورات رسیده از آن ذوات مقدسه نمی‌دانند.
توضیح مطلب این که، شیعیان (مانند بیشتر فرقه‌های اسلامی) در اظهار ارادت و محبت خالصانه و صادقانه به ساحت مقدس رسول خدا و ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) کوشا هستند و این محبت را بخصوص در ولادت‌ها و شهادت‌های آنان به ظهور می‌رسانند ولی اکثرشان معتقد نیستند که باید تمام دستورات ایشان را در محیط زندگی و کار مراعات کنند. از پیامدهای خطرناک این اعتقاد ناسالم، انجام دادن کارهایی است که حضرات معصومین (علیهم‌السلام) از انجام دادن آن‌ها نهی کرده‌اند و ترک کردن کارهایی است که حضرات معصومین (علیهم‌السلام) به انجام دادن آن‌ها دستور داده‌اند.
اگر کسی بتواند با تضرع بر درگاه الهی و توسل به حضرات معصومین (علیهم‌السلام) این حجاب را رفع کند، چهارپنجم از مقدمات ورود به منهاج فردوسیان را طی کرده است.

********************

۵ ـ برائت:
مهمترین حجاب برای موالیان (کسانی که ولایت رسول خدا و ائمه‌ی طاهرین ـ علیهم‌السلام ـ را پذیرفته‌اند) اعتقاد نداشتن به انحصار هدایتگری در خاندان وحی است. کسانی که در عین اعتقاد به هدایتگری اهل بیت (علیهم‌السلام) نیم‌نگاهی به حالات و مقالات و مقامات بیگانگان نیز دارند، گرفتار این حجاب هستند.
کسی می‌تواند به آسودگی قدم در منهاج فردوسیان بگذارد که به یقین معتقد شده باشد، هدایت، فقط و فقط در انحصار آموزه‌های رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) و دوازده جانشین بحق آن حضرت (علیهم‌السلام) است. اگر احتمال بدهد صوفیه و عرفای عامه (که ولایت ائمه‌ی طاهرین ـ علیهم‌السلام ـ نداشته‌اند) بویی از هدایت و هدایتگری برده‌اند، در این حجاب گرفتار است. مثلاً اگر معتقد باشد افرادی که نام و حالاتشان در «تذکره الاولیاء» به عنوان اولیای الهی و عرفا آمده (و البته ثابت شود از عامه بوده‌اند) هدایت‌شده یا هدایتگر هستند، نخواهد توانست بهره‌ی لازم را از منهاج فردوسیان ببرد. حالِ آنان که به حالات و سخنان غیر مسلمانان (مانند: زرتشت، بودا، سای بابا، اوشو و کاستاندا) توجه دارند، وخیم‌تر است.
پس اگر کسی بتواند با تضرع بر درگاه الهی و توسل به حضرات معصومین (علیهم‌السلام) این حجاب دقیق را رفع کند، اجازه خواهد یافت از شاهراه برنامه‌ی تربیتی منهاج فردوسیان به سوی درجات عالیه‌ی قرب و منزلگاه‌های بلند بهشت برین بتازد.